Onze eerste bestemming in Laos was Luang Prabang. Om hier te komen vanaf de grens van Thailand moesten we eerst 2 dagen met de slowboat over de Mekong. Hier hadden we vantevoren nogal horrorverhalen over gehoord, dat het heel krap was en op houten planken moest zitten enzo, maar eigenijk was het best relaxed. Prima stoelen, prachtige omgeving, beerLao en je ontmoet veel andere mensen, best gezellig allemaal. Het zijn voornamelijk backpackers op de boot maar ook locals, die als het lunchtijd is met zijn allen op de grond gaan zitten en complete rijsstafels wegwerken. Iedereen krijgt natuurlijk wat aangeboden en voor je het weet zit je met een soort rare gedroogde vis op een stokje in je handen, hmmmm!

Na 2x 7 uur op de slowboat was het ook wel weer mooi geweest en we waren blij dat we eindelijk in Luang Prabang waren. Wat een super mooi stadje! Het staat werkelijk volgebouwd met tempels, overal lopen monniken en (heel belangrijk) heel veel leuke restaurantjes. We hadden gehoord dat 25 km buiten het stadje hele mooie watervallen waren en het leek ons wel leuk om erheen te fietsen. Dus wij 2 mountainbikes gehuurd en op weg, maar na 10 min viel de ketting van Kjells fiets er voor de eerste keer af en daarna nog minstens 15 keer waardoor we er echt uren over hebben gedaan en vnl de tijd hebben doorgebracht langs de kant van de weg met de fiets op zn kop. Het was ook echt zooo warm en we hadden maar 1 flesje water mee die we in de 1e 15min hadden opgedronken, handig! Het fietsritje was wel heel leuk ondanks de matige fiets van Kjell, maar we hadden al wel besloten dat we terug met de tuktuk gingen. De watervallen waren trouwens echt heel erg mooi, leek wel een tropisch zwemparadijs. Er waren 4 watervallen met onder elk een pool met felblauw water waar je in kon zwemmen, wat natuurlijk heerlijk was toen we helemaal oververhit daar aankwamen. Wat ook heel leuk was, was het voeren van de monniken. Elke ochtend om 6u precies gaan alle monniken (honderden) met grote ijzeren potten in een lange rij de straten langs, waar mensen klaarzitten met manden vol sticky rice, waarvan ze wat geven aan elk van de monniken, erg mooi om te zien.

Na 5 dagen vertrokken we met de minibus naar Nong Khiaw, een klein dorpje 3u rijden ten noorden van Luang Prabang. Ze zijn hier nogal dol op mierzoete liefdesliedjes: 3u lang Celine Dion. Na 2 dagen vertokken we naar onze eigenlijke bestemming Muang Ngoi, een heel klein dorpje wat alleen per boot te bereiken is. De boot was niet veel meer dan een lange houten sloep, maar wel heel handig: hij zit nooit vol! De boot werd werkelijk afgeladen met mensen en grote zakken rijst, heel knus. Muang Ngoi is een heel schatig, authentiek Laotiaans (??) dorpje: geen verharde wegen, geen auto’s (wel een hele hoop kippen en kalkoenen), geen internet of mobiel bereik en geen pinautomaat. Onvoorbereid als wij zijn wisten wij dit laatste natuurlijk niet, maargelukkig konden we wat Thaise Baht konden inwisselen voor Kip. Nadat we aankwamen vonden we al snel een bamboebungelowtje , deze was echt fantastisch, het leek wel een honeymoonsuite! Een supergroot heerlijk bed, een eigen balkon met hangmatje en prachtig uitzicht op de rivier en bergen. Een paar dagen in Muang Ngoi en je bent helemaal relaxed. Een dag hebben we een wandeling gemaakt door het bos en langs de rijstvelden, waar we na een uurtje uitkwamen bij een hele grote grot met kristalhelderwater erin: echt zo mooi! De mensen leefden hier wel in een heel ander ritme: iedereen staat om 6u op, als je voor 10 u niet ontbeten hebt heb je pech want hierna is al het brood op, en om 9u ’s avonds gaat alles dicht. Toen wij er waren was er net een groot festival aan de gang. Alle omliggende dorpjes strijden tegen elkaar in een (roei)botenrace. Echt heel serieus wordt het niet genomen, ze trainen alleen de dag vantevoren de hele dag heel hard (slim). Maar lang trainen was ook niet nodig, vorig jaar waren ze 17e geworden ( van de 20). De bootracers worden hoe dan ook als plaatselijke helden ontvangen en er wordt uitgebreid feest gevierd met veel LaoLao (Lao whisky).

Omdat Nieuwjaar eraan kwam, het feest van jaar hier, gingen we met de boot en bus terug naar Luang Prabang, waarvan we hadden gehoord dat het daar het grootst gevierd werd. Met de minibus van Nong Khiaw terug naar Luang Prabang was ook een ervaring op zich. Eerst geld betalen om van de boot naar het busstation gebracht te worden. Hier stapten maar 5 andere mensen in het busje dus wij dachten ’relaxed, lekker veel ruimte’, maar de chaufeur moest nog even terug naar de boot waar vervolgens zn complete Lao-familie werd ingeladen. Tien min later trok de chauffeur zn eerste blikje beerLao open en na 30 min begint zn 8harige zusje achter ons te kotsen. Heel fijn. Wel vol trots vertellen dat hij het snelste busje van iedereen heeft, en hij haalde inderdaad iedereen in, het liefst heuvel op of voor blinde bochten. Ook hier weer de hele weg Celine Dion. Na 3 lange uren eindelijk in Luang Prabang, Nieuwjaar was begonnen en dat betekent 1 week lang groot feest! Het jaar 2554 wordt gevierd, en dat betekent vooral een groot watergevecht op straat, dus nog voor we ons hotel bereikt hadden waren we doorweekt. Na de tassen gedropt te hebben natuurlijk direct de straat op om mee doen: fantastisch!

We hebben een paar dagen goed Nieuwjaar gevierd waarna we vertrokken naar Phonsavan, wat vooral bekend is om de Plain of Jars: duizenden grote uit een rots gehakte potten die overal verspreid liggen en niemand de oorsprong of betekenis van weet. Behalve dit is Phonsavan nogal een treurig dorpje, erg lelijk ook, doordat het tijdens de Vietnamoorlog alles daar is platgebombardeerd. Na 2 dagen dus maar weer snel vetrokken, naar Vang Vieng waar we nu zitten. Een echt backpackersdorp waar vooral veel gechilld en gedronken wordt: erg relaxed! Het bestaat eigenlijk uit alleen maar barretjes en restaurantjes, vooral de tv-barren zijn populair: allemaal loungeplekken met grote kussens en flatscreens aan de muur waar de hele dag herhalingen van Friends, Family Guy en South Park worden uitgezonden: prima! Maaaarrrr hebben nu wel weer genoeg Monica, Phoebe en Chandler gezien, dus we gaan zo een ticket boeken naar het zuiden van Laos..